U bent hier

De laatste roos

De allerlaatste roos prijkt aan de muur
het twijgje gebukt onder het gewicht
van de eerste sneeuw niet gezwicht
probeert te overleven.
Het is haar niet gegeven.
moedig maar genadeloos
trotseert zij de barre kou.
Zo bloost de laatste roos
in mooie rode tonen
haar glimlach niet verbergend.

Vol bewondering en ontzag
voor tederheid en moedige lach
moet zij zich laten gaan.
En maakt plaats…..

voor Winterrust

© veenkoloniaaltje, 2018