Verstedelijkingsdruk in de verte; loodsen, schuren
een glimmende glad gereden horizon, stijgende en dalende vliegtuigen
Je ogen zweven
naar een onachterhaalbaar planetair doel
de hemel, misschien
Hier krimpen wortels van liefde
onder scheuten bleekwater
van extreem daglicht
plichten, roosters, vergaderingen
Je tedere liedjes vliegen laag
Je klankenstromen gaan aan flarden
Uit de maan groeien botten, ik weet
dat het midden van je wind
je vindt
groene, geheime kussen afdrukt
met droge, fluitende lippen
namens mij
© Frans Weiland, 2024