Je doet het met veel liefde,
zorgt vanuit je hart.
De dagelijkse dingen
omdat het wordt verwacht.
En is er iets speciaals
een controle of gesprek.
Dan sta je ook weer klaar
als vanzelfsprekend,
niemand vindt dat raar.
Soms spookt een gesprek nog door je hoofd,
zijn de zorgen je steeds voor.
Maar de dagelijkse zorg die roept
en dan ga je maar weer door.
Gelukkig kun je samen praten,
ondanks de boodschap die je kreeg.
Schouders eronder en weer door,
de tranen worden daar gelaten.
Als alle zorg gedaan is
voel je soms hoe moe je bent.
Maar je laat het liever niet zo merken
omdat iedereen steeds maar zegt
hoe sterk je wel niet bent.
Maar op welke schouder kun jij rusten?
Met wie deel jij jouw pijn?
Bij wie kun jij je zorgen delen
en onbezorgd jezelf zijn?