U bent hier

Dat je een vrouw bent

de uren dragen kwetsuren
dat je een vrouw bent
die over water loopt
en skeletten verzamelt
in een geërfde boekenkast
je gezang draagt stenen
en onbeantwoorde brieven
naar oevers die ik niet ken

een geheim verschuilt zich
in een sleutel
waarmee anderen
slaven dompelen in je lot

kinderziekten houden me uit mijn slaap
en dat de val weer dichtklapt
voor alle dieren die ik rijk ben
de moeder is weer waar ik haar niet vind

mijn mond oefent reeds het zwijgen
met de uren die me verzekeren
dat je een vrouw bent
die in den vreemde gestorven is
temidden je skeletten
en opengesneden lijken
onder de dekens
plan ik een nieuwe dag

zonder ja of nee

© Eric Rosseel, 2007