Van ver kom ik terug
wanneer ik zijn warmte
als zonnestralen
mijn huid voel strelen.
Hij omarmt me, verwarmt me
straalt zijn licht tot in de diepte van mijn zijn.
Hij beklemt me, remt me met zijn hele wezen
want in het ontwaken wilt hij niet alleen.
Hij streelt me, beveelt me te blijven waar ik ben.
Onder de sluiers beschermd hij me tegen het licht
van de dag die al fluisterend
ons wilt bereiken.
Maar hij...
hij sust me, kust me zachtjes terug
naar waar we eerder waren.
In het hier noch daar
in het ontastbare
dicht bij elkaar.
© J.C. Blaine, 2024