Winter, het glas is grijzig beslagen
Wachtend op de ochtend lig ik nog met mijn blik naar boven
Dromend lopen mijn ogen over het plafond van mijn bestaan.
Ik heb geen gedachten maar wensen
Ik heb geen emotie maar verlangens
En ik lig hier maar wat gelukkig te zijn.
Ik voel me naakt en dat is wat ik ben
Je hebt me geraakt en dat is wat ik ken
En ik herken je niet als je binnenloopt
En ik voel je niet meer
En zo zacht als je billen zijn
Zo sluipt onze liefde de kamer uit.
© <auteur geanonimiseerd>, 2024