Ik heb je niet gemist zoals voorheen
met water in de mond.
Ik draai mijn handen open, op tafel
als smal tere dieren. Hoor
hoe mijn stem maar ook het licht
scherper schijnt nu je niets zegt.
Vogels zwijgen als een aardbeving komt, las ik
[horen ze het komen?]
Huizen zullen vallen, meubels breken
maar ook de tijd.
Als je op staat trek ik mijn handen terug,
nerven liggen bloot op het gladde blad,
het licht blijft, we kijken hoe het een breuklijn
snijdt. Ik leg mijn handen om je oren,
vraag of je houden van kunt horen.
Je zegt dat je me niet verstaat.
© Mandy Eggerding, 2018