de fauteuil is strak om haar lijf gespannen
hij draagt haar het liefst op een mooie dag
over zijn uiterlijk doet ze geen beklag
hij is naar het raam bij de tuin verbannen
ze hield van het panoramisch uitzicht
de bloemen die uit de knoppen sprongen
het voorjaar had hun prachtig bezongen
en ingelijst in opkomend ochtendlicht
zijn strakke leren huid zat als gegoten
en het hout dat onder haar hand leefde
die de kneepjes zorgvuldig pareerde
ze genoot van hem en de dunne schroten,
van het laminaat dat vlinders weefde
ze wist nog toen hij stilletjes aanmeerde
© <auteur geanonimiseerd>, 2024