aanspannen
ik steek elke dag de grens over
om me te verschuilen in toilethokjes
mijn ringen knellen mijn vingerkootjes af
en springen nog steeds ver van me weg
aandraaien
ik verkruimel mijn hart voor de gieren
neem dan toch iets, vul jezelf, leeg mij
zelfs zij vergeten mijn verjaardag
alleen mijn kaarten en de maan dan maar
verkrampen
ik klauw om me heen en laat afdrukken achter
in de zeepbel, het dunne net van mijn wereld
op één hand te tellen
met één blik open te rijten
loslaten
iets over parels en zwijnen
iets over aanstellen en zwijgen
iets over echt zijn en lijken
iets over leven en lijden
© <auteur geanonimiseerd>, 2024