Onmogelijk te vergeten;
Die blik verbaasd, verheugd,
open en verwachtingsvol.
Een deur die open gaat.
Een zucht naar contact, echte verbinding.
Vreugde te zien, te worden gezien.
Keek je ook zo naar mij, was dat er echt?
De deur is en blijft open.
Dit zachte, mild en liefdevol.
Ze mogen er zijn, intens genot,
van wat gezegd en geschaterd wordt.
Openslaande deuren.
'Opa, je bent een beetje oud'
'Opa, mag ik naar buiten?'
'Opa, mag ik naar binnen?'
De deur mag dicht en open.
Een glimlach, armen uitgestrekt.
Kom maar wat zijn jullie mooi.
Ik ken jou en jij kent mij.
Een open deur.
Hij kent mij en ik ken hem.
Meer lijken op, dan dat ik ken.
Nog zoveel te zeggen, niet uit te leggen.
Spijtige vrolijkheid, afscheid bij de deur.
© Sjoertje Bakker, 2019