Ik voel me veilig tussen de klanken die ontsnappen uit jouw mond.
Zij doen mij herinneren dat ik niet doof ben in een wereld vol frequenties.
Nu durf ik weer te luisteren en ben ik niet meer bang voor de consequenties.
Jouw geluid omhelst mij geruststellend.
Wat ik eerst zag als onheilspellend, biedt me nu een gevoel van herkenning binnen deze onbekende ruimte.
Ik blokkeerde mijn oren, bang om te horen, mezelf te verliezen, mijn hart te doorboren.
Angst werd mijn geluidsdichte koptelefoon die jij mocht lenen.
Nu ik mijn schelpen heb blootgesteld, kan ik mezelf weer blootgeven.
Volledige toestemming verleend om mij alles te laten voelen en beleven.
Een ruis verbreekt de helderheid.
Ingeruild voor een doffe galm, waarvan de betekenis moeilijk te ontcijferen is.
De toon klinkt anders.
Een vreemde taal waarvan ik enig bevattingsvermogen mis.
Ik probeer jouw stem beter te verstaan, vast te grijpen aan jouw lettergrepen.
Langzamerhand glijd ik weg, dalend met het volume dat mij met zich mee wilt slepen.
Ik probeer het geluid omhoog te draaien, in de hoop weer te zweven naar de wolk waar ik op zat.
Maar de knop zit vast en jij geeft me niet veel om mee te werken.
Ik ben weer terug bij af in dat lege gat.
Nu zit ik zonder audio te luisteren naar een radio waar niks uitkomt.
Wederom in de stilte, waar ik voorheen liever in was gebleven.
Galmen of vibraties zie ik niet meer als één van mijn problemen.
Ook al spreek ik je niet meer, ik ben dankbaar dat je mijn koptelefoon hebt geleend en niet hebt teruggegeven.
Het geluid is tijdelijk wel weg, maar ik sta tenminste open om waar te nemen.
Te absorberen, te observeren en van mijn ervaringen te leren.
Ik kijk ernaar uit het avontuur aan te gaan met de persoon waar ik in verander.
Want door jou kan ik zinnen, woorden en klanken omarmen.
Nu ook uit de mond van een ander.