Ik zit. En kijk.
De figuranten maken de film zeg ik
zoals de kleren de man die straks
gezwind niet enkel schort maar
ook het oberschap zal kapstokken.
Ik absorbeer op dit terras
naast koffie ook de halve stad
die hier zo voor mijn voeten
onbeschroomd
een beste beentje method-acting zet.
Ik zwijg. En hoor.
Woorden als wegwerpcamera’s
die na vakantie blijven liggen want
filmpjes het ontwikkelen niet waard.
De glorie komt en gaat met de verpakking.
Als ze maar konden flitsen dacht ik
waarna plakken op papier zoals
die Japanman met kodakgarnituur
zichzelf tot postkaart opwaardeert
daar op dat Gravensteenkanteel.