Doet u mij zo’n zaadje.
‘Universum,’ staat op de verpakking,
en: ‘Met beleid gebruiken.’
Ik zal voorzichtig zijn.
Ik zal het zaadje bewaren in een schone ruimte
en voorkomen dat het valt of vochtig wordt.
Langzaam zal ik mezelf aan het zaadje voeden.
Ik zal het onopvallend doen,
zodat niemand merkt hoe ik uit het nu verdwijn.
Met mijn laatste herinneringen,
mijn laatste gedachten,
mijn laatste schilfers
zal het zaadje zijn kritische massa bereiken.
En dan ontploft het zaadje,
dan creëert het mijn eigen ruimte,
dan ontstaan mijn eigen dimensies.
Dan begint mijn tijd te lopen.
© Gijs Smit, 2018