mijn iele lijf is zo dun het heeft zelfs bijna niets meer
wat er uit kan gaan wat het verlaten kan
het verstilt elke dag iets meer
vreet steeds een kleiner stukje van mij weg
en elke blik in de spiegel
doet mijn spieren een beetje slinken
mijn botten als tweede huid
verder uitsteken
door vlees dat teert op
koudgemaakte verlangens te hevig
langzaam draadjes weghalend aan
de gammele randen van
dit doorbloede weefgetouw
slechts bijeengehouden door die zomen
vol met afgeschafte en weer
hernieuwde barbaarsheden
word ik voor mezelf
langzaam oneetbaar
© Thibaut Coenegracht, 2022