Als laken zag ik het licht
zo'n zestig jaar geleden
als huwelijkscadeau
van een verre nicht.
Ik weet nog hoe ik werd uitgepakt
en hoor nog hoe het bruidje lacht.
Ik was nog zo puur en maagdelijk wit,
mijn vuurdoop werd hun huwelijksnacht.
Ach, als laken maak je zo veel mee:
onder mij zijn kinderen verwekt
en zelfs ook geboren,
eenmaal heeft mevrouw
een foetusje verloren.
Als laken krijg je dus te maken
met vooral ook nattigheid,
en niet alleen met soms wat bloed,
maar ook met tranen van het lachen
of geschreid uit bitterheid.
Ik werd nat van spuug en zweet,
en, dit mag ik best verklappen,
soms ook van nachtelijke sappen.
En één keer,
meneer moest zich diep schamen,
het nachtelijke sap
van een wildvreemde dame.
Maar als laken
kreeg ik ook te maken
met de moderne tijd:
werd ik als jonge meid
in de wastobbe geschrobd
en door de mangel nog gehaald,
de tijd die heeft mij ingehaald.
Ik heb het eerste wasmachien
van binnen mogen zien,
en ook de eerste droger.
Maar erger nog,
dekbedden kwamen in aanzien hoger,
dus ook hun overtrekken,
in bloemmotief of leuke ruit:
kleur kwam in
en wit was uit.
Ik belandde dus steeds vaker
in de linnenkast
tussen oude slopen
en tafellakens van damast.
Maar kwam mevrouw voorbij
dan opende zij de kastdeur even
en zij streelde mij.
Mevrouw heeft mij zestig jaar bewaard
en nu ligt zij opgebaard
op mij, haar eerste laken.
Mijn taak als laken is volbracht
en men sluit de kist nu zacht.
Mijn leven als laken
is voorbij
en het was rijk en goed.
Ik ga nu zelf naar de Hemel,
naar de Hemel van het Beddengoed...