het is een illusie, concludeerde hij
lang voor het geluk
als een aal aan zijn dagen vol bedorven spijt
ontglip
het leek een stripverhaal hoe zijn woorden
in ballonnen uit zijn schuimende mondhoek
floepten
buiten woei de wind en de bliksemscheuten
sloegen als gewichtloze trommelstokjes
tegen het raam
het licht scheen voor het laatst
door zijn verdorde oogvlies -
afkooksel van een levensknol
waar alle pijn werd uitgewrongen
er bleef enkel de verstarring van de werkelijkheid
zegevieren
als de vlaggenmast van een eeuwig drijvend
schip
aan de rand van de wereld
© Michelle Andon, 2018