U bent hier

Spinnenliefde

moeders sterven nooit in enen – je zit vast
in haar web tot je haar wilt zien.
de mijne stikte haar regels op mijn jurk.

onder het neuriën was ik bijna opgevreten,
dus mat ik bij knuffels secuur onze kloof:
haar meetlint liet mijn liefde luchten.

jaren na haar dood zat zij plots op mijn bank.
niet op mijn stoel.
nu ja, plots …

eerst sloop ik een aanloopje, knipte haar stiksel weg,
koos mijn eigen kijk, proefde het zoete bitter
van een eigen baarmoeder en overzag

haar tijdgeest: toen moeders nog verplicht
in hun kroost en het aanrecht woonden.

in dromen kwam ik haar steeds meer tegen,
maar ik riskeerde niets zonder wapen:
haar centimeter.

ik begon haar af te pellen,
laag voor laag te gaan
tot waar geen woorden leven.

tijdens mijn tocht langs bergen en ravijnen geurde
zij zo diep naar ma de lief, dat ik de tijd aanbrak
en zonder zekering

sprong.

ik durfde omhelzen, versmelten zonder
op te lossen. eindelijk kon ik haar verteren,
raakte ik volgroeid.

de draden lieten los en ze verdween tussen
lichamen aan de hemel:
lichtjaren weg nooit zo dichtbij.

© Carla Rus, 2022