Laten we afspreken dat de bladeren hier altijd gelegen hebben,
dat ze soms meegenomen worden door de wind, maar altijd weer teruggeblazen worden naar hier,
dat de bomen nooit groen zijn geweest.
Laten we afspreken dat de wind altijd waaide, dat het altijd guur en vochtig was,
dat de zon nooit hoger heeft gestaan dan vandaag,
dat er nooit meer geweest is dan die ene verdwaalde zonnestraal op je gezicht.
Laten we afspreken dat er nooit meer planten hebben gebloeid dan die paar die je nu ziet tussen het gras,
dat de paddenstoelen er altijd waren,
maar dat verval en ontbinding niet bestaan.
Waar zijn herinneringen goed voor?
Laten we afspreken dat we zijn wie we zijn wie we waren.
En laten we elkaar liefhebben.
© Gijs Smit, 2018