verloren in de tijd
geen richting
en wat spijt
raakte ik spontaan
de weg wat kwijt
de kastdeur die knelt
krom getrokken door de tijd
de deur die splijt iets met warmte en kou
je handen verstopt in de mouw
van mijn dikke trui
je staat maar wat te staan
kijkend uit ons slaapkamerraam
boven het huis
een verfrissende bui
alsof je hier niet eerder was
regen valt op het gras
iets meldt zich aan
de stad niet ver hier vandaan
kan ons omarmen als toen die keer
precies weet ik het niet meer
je keek bij mij naar binnen
die tijd is omgevlogen
we kunnen wat mij betreft
later opnieuw beginnen
© Bert Berends, 2018