is er nog toekomst
als het zicht maar blijft staren naar de verte
we leven toch voor iedere dag
als het uur slaat en het hart musiceert
als strijkers langs kale takken raast
als ik weer wakker lig
en de herfst mijn eeuwige jeugdherinnering is
dan bloesemt de drift om te zaaien
de oogst van absentie kwam veel te hoog op
als de eenzaamheid te lang dirigeert
veranderd slijtage in eelt
houdt de natuur elkander niet harmonieus vast
konden we daar maar blijven
toen het hoofd nog zo leeg, het hart zo vol was
toen verdeeldheid alleen buiten de zandbak opereerde
toen ik jou voor het eerst zag en er niemand anders nog bestond
het hart stookt wat het hoofd niet kan verwarmen
de gekleurde vleugels zijn een strik
voor de naïeve verbeelding
het zicht gaat voorbij
aan waar de realiteit niet zichtbaar is
de redding is in aantocht, altijd een stap te laat
want de zoetste charme komt voort uit de meest rijpe tragiek
dat is het begin van de weg terug
dat is wat die ene nauwe weg effent
het in steen gebeitelde verlangen
om harmonie in de toekomst te gieten
© Robin de Valk, 2018