Verlangend, wild.
Onbezonnen.
Kijkend hoe wel, hoe niet.
Voor jou.
Er is altijd maar een moment om te komen en te gaan.
Doe dat juist.
Ook al is er niet altijd een juiste manier, maar wel het beste.
Zie waar jij dient te zijn.
Ook al is het dwaas, dolzinnig.
Bedachtzaam en onbedachtzaam.
Dat samenkomen wat eigenlijk niet samengaat.
En er dan toch iets van kunnen maken.
Dat loslaten en verder gaan.
Het terugkomen en nooit meer terug gaan.
Wat dien jij echt te durven?
Is dat ruig of ruiger.
Of gewoon wat mild, wat zijn, wat wezen.
Je straalt het uit.
Het is dan alles of totaal niet.
Zoals een ander dat van je opvangt, dat ziet.
Kom terug wanneer nodig.
En blijf weg als je echt moet gaan.
Ga even zitten, denk wat na.
Maar doe wel wat het hart moet.
Omdat ik weet.
Omdat ik heb gezien.
Omdat ik jou heb gezien.
Omdat ik daar nu niet meer onderuit kan.
Het niet altijd juist of onjuist is.
Het kan wat losbandig zijn.
Wat onbezonnen.
Maar het is wat het hart moet.
Wat niet blijven kan, wat niet laten kan.
Wat soms niet los kan en niet vast.
En dat je dan toch maar weer moet doorgaan.
Dat helemaal uit jezelf, voor je gevoel.
Maar helemaal samen, helemaal horend, kloppend.
Luisterend naar wat voelt.
En dan helemaal weg van wat is.
Terwijl je wel aanwezig bent.
Maar alles om je heen niet meer lijkt te bestaan.
Dol en woest.
En vol verlangen.
Alsof er even helemaal niks anders meer is.
Terwijl dat ook nog allemaal door vonkt.
Totdat het helemaal is uitgeblazen, uitgeblust.
Dat vurige totdat het onbezonnen lijkt.
En dat je er niet meer van weg kan gaan, van weg kan komen.
Hoe graag je dat ook zou willen.
Dat krachtige en tegelijkertijd dat tedere.
Dat het wat wankel is.
Maar je niet gaat neervallen.
Omdat dat niet kan.
Dat het niet mogelijk is.
Dat het niet bestaat.
Ook al denk je dat zo.
Dat zien zonder te horen.
En het horen zonder te zien.
Maar dat het wel binnenkomt.
Maar dat je het eerst moet verwerken voordat je ernaar kan kijken.
Als een delicaat.
Zeer, kwetsbaar, teerhartig.
Pijnloos en o zo pijnvol.
Het doorlopen en weer wat kijken naar wat is en wat was.
En dan doorgaan.
Net zolang totdat er niks meer over is.
Kom je eens bij mij kijken?
Zodra je uitgeraasd bent.
En je de woorden hebt gevonden.
Om het allemaal wat te beschrijven.
Of zodat we wat stil kunnen zijn.
Totdat we horen wat is.