Zou je, voor mij alleen,
nog één keer kunnen lachen?
Nog één keer lachen, je open lippen blij…
Zodat ik zie, op jouw gezicht,
Die uitbarsting van blijdschap
Die daar alleen veroorzaakt wordt door mij.
Zou je, nog één keer,
Zo stralend kunnen lachen?
Vol vreugde, tot het pijn doet in je lijf?
Zo lachen, dat zich alles plooit van buiten,
Terwijl ik kussend, je handen zachtjes wrijf?
Zou je, nog één keer,
Kunnen lachen zoals vroeger?
Toen wij niets wisten van het kwaad dat ons besloop…
Zodat ik, nog één keer, kan zien, kan horen, voelen
Kijkend naar jouw gezicht:
Liefde, verwachting, hoop.
© H.W. Koopman, 2018