Er was een zon die immer scheen,
die verplaatste tak en stam in licht.
Er was één meter die nooit verdween
en die bloesemt in dit gedicht.
Want al wiegde ik driest in elke vlaag,
beloofde later te ontpoppen tot een vlinder,
werd morgen eindeloos opnieuw vandaag
en ik geraakte nooit tot ginder.
Mijn hele leven was ik langer en weer korter,
steeds dichterbij of terug af van aan de meet.
Een tot de kant veroordeelde supporter,
die voor een bijrol streed.
Hij was een stoere eikenboom
en ik maar een kleine grasspriet.
Terwijl hij ritselde in elke droom,
bestond ik op zijn hoogte niet.
© Lotus, 2018