Lang geleden was er de eeuwige nacht
daarna zee en zand en iets of iemand die
vormen toverde van bomen en wormen
en padden en toevallig een mens die lacht.
Alles uit stof, water en een beetje lucht
en spelen met vormen uit een breed geheugen.
Wij zijn het zweet van de zee op het strand
zei Brodsky, wij articuleren de wereld
tot de nachten langer worden en wij weer kind
dat pluisjes plukt en giechelt met volle mond
en niet meer weet dat de hand de mond niet vindt.
De nacht is een visnet met gaten vol sterren
alleen de belangrijkste vissen drijven niet weg
met het water. Zij zijn bondgenoot van de dood.
© STABERGH INA, 2019