Ik kan het zo voor me zien hoe
het bruidskleed van kleur verandert en
werpstenen zich in de naad nestelen. Je staat
alleen op het plein waar lage woorden
de aarde plat walsen. Ja, zoals het plein
zich uitstrekt langs straten als riolen
als adembenemend bericht: je begrijpt me wel
dat ik hier nog woon en mijn bijdrage lever
aan de schoonheid van de stad
en waar je stond staat nu iemand anders
want je verdween ongezien en ongehoord