Je belde, de telefoon rinkelde, rinkelde
en rinkelde je in een diepe slaap
je lichaam lag in stukken verspreidt
tussen de zwarte gaten van de regels
Je volgde nare verhalen door gedachtentunnels lang
en uit de tocht volgde steeds een deel
van jouw verhaal, steeds een deel
van een klinkerkast uit het astrale wezen
Je vroeg de kunst kleuren van het corporale te helen
Je vroeg de dood het hart te plaatsen
om samen de pijn te delen, je twijfelde een fractie van een
en liefdevol gaf zij het tweemaal aan je terug
Over boulevaren je gedachtes in pijn
zingen vogels bomenringen
om je vingers, onder je ogen
tellen kraaien poten op de grond
Een muizenmeute huppelt voorbij
je lacht om een grap die een vriend
ooit in leven tegen je zei
volgens mij begon het over iets met fruit
Je lacht je rot tot een boom uit je oksels groeit
de dood, altijd onvermoeid, lacht mee
en neemt je mee
naar de eeuwige vakantievelden
daarginds op de Waddenzee