van buiten lijkt dit huis een mausoleum
binnen schuifelt een man
in een grijs pak
als een schaduw in het avondlicht
een muis komt plat tevoorschijn
uit mijn pyamabroek
gillend klim ik op een stoel
daar heb je op geslapen, lacht mijn broer
mijn vader fluistert over de man
die zich verhing in eigen huis
achter grijs beslagen ramen
een tafel met een bord
vol groene schimmel en een vissenkom
aan het plafond een lege haak
mijn moeder plukt overhangende
takken paarse seringen
uitbundig bloeiend langs de vaart
achter het verlaten huis
vult lege vazen
ons huis geurt naar dood
elk voorjaar weer
© Nel Goudriaan, 2019