U bent hier

In mijn diepste verdriet

In mijn diepste verdriet hoorde ik mijn ziel
lachen, en zag ik de regenbooglotus
dalen als een omgekeerde parasol
uit de hoge blauwe hemel, overvol

gevuld met sprankelend licht en water,
een gouden kelk, felle ogen en waaiende
haren: uit mijn diepste verdriet herrees
de oude trots, boomgaard van beschaving,

waar ik de zwoele zomer zoek te blijven,
tussen het rijkgeurige fruit, het fijne gras,
talrijke wespen en wormen en andere
wezens die immer teren op rottend vlees,

metersdiep opgehoopt in de warme aarde,
vochtige schoot waar het wemelt van leven
en dood, waar rood bloed langzaam roest
en donker wordt, en kleeft aan al wat leeft.

© Jorge Hersschens, 2003