Steelsche blicken wirp een joncfrou alleer
naer een ongekende cnapphe joncheer
gaerne sol si mit him wandlen gaen
in een bosch nyet ver hir vandaen
Si wilde in sin aenwesighijt verbliven
om te weeten of si him kon lieven
en hopelijc -langh nae den tocht in de woude-
meerh dan enckel sijn ooghen beroeren zoude
Si vroeg hit aen vaer
die zeide -mit duidelijck gebaer
dat wandeldrang dynt gebluscht
tot op huuwlijcksacte zeegel ruscht
Maer si wilde him nyet trauen
als si nyet wischt of si von him kon houen
tliefst ontdeckte si vlugge of si him benijdde
dus ginc si naer him tou ende zijde
‘’Vor uw geselschap verder spoed
hat ick u graeg waerlijck ontmut
oock al zijn hoofse maeltijden fijn
graeg zou ick sonder chaparohne mit u zijn
En mit u eldersch vertoghen
wegh van eenig becande oogen
wanth hoe kan ick weeten wie dat u sint
alsch u sich louter in gheselcap aen mi bekint?
Dan soudt ick u verthellen
dat uwh ooghen mi kwellen
hoe grhetig de mine de uwe betasthen
hoe uw zijn ende weezen myn gevoelekens belasthen’’
Hi antwurte korth ende geswint
‘graeg sold ick met u loopen, joncfrou vrint’
si sagen elkander in nachttid en ghinen vlugh
naer het woud ende weder trugh
Wat secghen willet: enkel thie joncheer
want thie joncfrou wasch nyet meer
si hat het leeven verlaeten
toenh joncheerh meer deide dan allene praten
Haer lichaem -nu door bloet omvloerdh
dort meer dande oogen scherph beroerdh
sin swaerd glimmede tusschen di dennen
so goet hat si him oock weder nyet wille kennen