Op een afgelegen plek in het huwelijk
bij een temperatuur net onder nul
pakt hij je hand en voert je mee
naar een licht hellend vlak
stuk strand en kalme zee
hooguit één keer in je leven
heeft hij zo naar jou gekeken
hakkelend
zet hij kleine brokjes ijs op het zand
waar de golven langzaam afrollen
spreekt hij
steeds weer overspoeld door branding
die al lang geen salto’s meer maakt
vormen woorden zorgvuldig maar ijskoud
een breekbare schaal om je bestaan
het ei groeit aan onder verwijten
het strand is het warme nest
waar eieren op zeldzaam vruchtbare dagen
werden gelegd maar nu de inhoud
naar buiten doet barsten
en laat bloeden in de oceaan
© Zus van Lam, 2020