Je was nietig
Je was arm
Je was niets
Essentie
Ik nam je
Ik boetseerde je
Ik beademde je klei
Ik behing je met gewaad
Je was mijn Lilith
even maar
Mijn geliefde van de bossen
van de wanhoop
van de eenzaamheid
spottend
scherend langs afgronden
langs vangrails
Je verliet mij
omdat ik te lief, te braaf, te aanhoudend was
je kon niet bij mij blijven
je wou mij geen pijn doen
Je offerde mij
als het allerliefste
als je eerstgeboren zoon aan de Moloch
om te kunnen leven, zei je
Ik zei: jij bent mijn grote mislukking
Samen: ons bloed is paars
Je leefde met de anderen
Je betaalde met jeugd
met schoonheid
Hoe oud en lelijk ben je nu!
Ik zeg: je bent er haast niet meer
ons spel is zielig voor de gemeente
verbergen we ons!
Ik neem je
Ik red je
Ik grijp je met mijn knekelhand
Ik hou je drijvend
en haal je naar me toe
een kus zonder lippen
alles bijna verteerd
Maar: hoe hopeloos is mijn strijd
Achilles tegen de Tijd
mijn kwetsbare voetpees
Je verdwijnt
Je bent weer niets
Bijna
Een klap in je gezicht
Ik hou je wakker, nog levend
Hoe arm zijn wij nu
Hoe arm niet de hele wereld
die met het rag van de liefde samenklit
Nog even