winterse vlokken
waaien als gedachten voorbij
en in mijn hoofd
ontstaat uit een enkel kristal
weldra een enorme sneeuwbal
maakt niet uit in welk seizoen
sneeuwpoppen maken hoort bij mij
denkend zal ik doen
zo als de zon de sneeuw ontdooit
smelten mijn gedachten
tot de temperatuur weer beneden nul
en ik mijn hoofd weer vul
met zinnen en woorden
onzinnig gehoorde
vragen
er tegen vechten heeft geen zin
tegen beter weten in
bouw ik mijn man van ijs
en heus
zelfs met een wortel als zijn neus
betaal ik de hoogste prijs
© Eva Zandbergen, 2019