Ogen die spreken, ogen die zwijgen
Ze bliksemen, ze brengen mij licht
Ogen die smachten, ogen die hijgen
Ze lezen als een gedicht
Ogen die zien, ogen die kijken
Helblauw, als een wolkeloze hemel
Ogen die prikken, ogen die prijken
En zeggen kijk wat ik verhul
Ogen die wenen, ogen die huilen
Beiden betraand door verdriet
Ogen die blinken, ogen als valkuilen
En voel me soms bespied
Ogen die twinkelen, ogen die glinsteren
Spreken blij van geluk
Ogen die vorsen, ogen die verbitteren
Voor mij een meesterstuk
Uit ogen kunnen je dingen lezen
Het weerspiegelt geen valse schijn
Al zijn er ook ogen die je moet vrezen
Er zijn ook ogen waarmee je altijd samen wilt zijn
© Adri Smits, 2018