Mijn vrouw ligt op het strand met een opengeslagen
tijdschrift over haar gezicht. Ze wiebelde met haar
opgetrokken benen, herinner ik me – zeg niets
haar knieën raakten elkaar steeds
Ons meisje opgekruld in een handdoek neuriede
herinner ik me en sorteerde Nibbit chips
op de buik van haar moeder – zeg niets
de jongste wijst naar de horizon
zijn andere hand boven zijn ogen
'Kijk, papa. Kijk de golven van de zee,'
herinner ik me dat hij zei toen ik deze foto nam
En van wanneer is deze?
Ik weet het niet lief, lang geleden
de kinderen waren nog klein, zie je?
En is dat de moeder?
– zeg niets dan een klank. Huh.
© Jan P. Meijers, 2017