Hij liet ons binnen, een voor een
en hief het zeil als zijde
de la schoof toverkrijt
nooit eerder dan de klokslag
om vier uur was er thee
en de eerste tekening
een koekje bij nummer twee
de lolly voor wie weg ging
het was een afspraak
zonder spraak. Nooit meer
dan drie met gedempt geluid
en altijd rilling in de huid.
Stilte werd wat waard.
We leerden eenzaamheid
het heeft de geur van een sigaar
en spanning in de tiktijd.
© Miranda Mei, 2006