Ruw verjaarde harde haar prikt in haar gladde gecamoufleerde wang.
Het ontmoet haar, als hij die ons beter maakt zijn poort opentrekt en de walm van een jaar oud ei, die op de bodem van zijn maag ligt weg te rotten, haar zijden neusje indringt.
Goorlap. Poets je kunstgebit.
Ze denkt het want ze is sprakeloos als de woestijn.
Gevuld vol ongeloof, net als het nooit vergeten beeld van de snavels die de gebouwen invlogen en deden instorten. Stort ook zij in.
Neer.
Ongelukkig dat ze is, in het bijzijn, van hij die beter maakt.
Als ze haar wimpers flikkert en weer ziet, komt hij op haar af als een horror nacht.
Laat me a.u.b. liggen dokter stinkzwam.
Helaas.
© Bo-Marie , 2016