‘Beste meneer Krijt,
Ik heb zo ongelofelijk veel spijt
Mijn knieën, ziet u, die hebben het begeven
En eerlijk gezegd wil ik eigenlijk niet meer leven
Goede morgen, trouwens, heeft u een goede dag?
Ik geloof dat ik u van de week bij de supermarkt zag
Maar wat ik dus met dit belletje tegen u wilde zeggen
Ik moet helaas mijn abonnement op verplichtingen opzeggen
Het is niet dat ik niet dolgraag naar uw lessen wil
Maar ik zit op slot, mijn hoofd staat stil
En ik wil, eigenlijk, niet nog een pil
ik kom vandaag (en morgen) niet in uw klas opdagen
ik ben bezig met zweten, bakken ijs en demonen verjagen
ja, ik weet dat ik me niet tot verzuim moet verlagen
ik heb trouwens wel mijn rekenopdracht gemaakt
ik heb alle sommen eigenhandig gekraakt
beste meneer krijt,
gisteren was ik er nog, dat is mij bekend
en geloof me, ik vind u een beste vent,
maar leven, ik heb nooit echt geleerd hoe dat moet
opstaan, aankleden, ik snap niet hoe iedereen dat doet
oh ja, waar een wil is daar is een weg
maar ja, de wil is weg
misschien is morgen alles opeens weer licht
ziet u voor het eerst oprechtheid op mijn gezicht
en anders, tja, dan is dit mijn laatste bericht
dan zullen ze mij de dag erna vinden op mijn eigen adres
want het spijt me, maar ik kom helaas niet naar uw les.’