Vroeger toen ik en mijn vriendinnen,
nog frisse jonge blommen waren,
raakten de mannen buiten zinnen.
Ik zal u de details besparen.
Een beknopte beschrijving kan volstaan:
Laatbloeiers waren we zeker niet.
Moesten hen als insecten van ons afslaan,
met een bestuiving in het verschiet.
Maar tegenwoordig horen wij,
nog maar sporadisch iets zoemen.
Het is dan een verdwaalde bij.
Er valt niks meer te verbloemen.
Want gezamenlijk vormen we net,
een gigantisch droogboeket!
PS Ik heb na dit gedicht niet meer vernomen,
of de dames naar mijn bloemlezing komen!
© Rebelle van Reymerswael (dichter met een knipoog), 2020