Het is net als vlinders vangen
Dat moet zachtjes anders gaan ze kapot
Zo zijn er woorden die in de lucht hangen
En ook willen worden gevangen
Ze cirkelen om me heen
En fladderen een beetje rond
Soms zijn het er heel veel
Maar het is er ook wel eens maar een
De woorden dalen dan ook even neer
Zachtjes en kriebelend op mijn handen
Of ze roepen ‘pak me dan’
En spelen het spel waar we in belanden
Ze lachen en schateren luid
Omdat ik ze niet heb kunnen vangen
Gelukkig komen ze altijd wel terug
Want gehoord worden is hun diepste verlangen
© Ingrid Kooij, 2020