Daar staan ze, in een vaas, op het blad van mijn bureau
Te pronken stil, een bonte mengeling van kleuren
Wat ze helaas ontbreekt is het niveau
Om als een levend bloemstuk nog te geuren
Toch is de frêle schoonheid van het boeket
Een aangename streling voor mijn oog
Ik zie, mijn geest al mijmerend afgedwaald nog net
Het hele bloemenveld dat zich voor het plukken boog
Zo pronkt, verstild, de dood in schone schijn
Lijkt het boeket haar echte einde te weerstreven
Maar zelfs dit bloemstuk zal een keer vergankelijk zijn
Ook droogbloemen hebben geen eeuwig leven.
© H.W. Koopman, 2019