en ten slotte, als een donker, eeuwig plasje drab
op de bodem van een put, in onbruik sinds de dag
waarop weet ik veel wát voor keizerlijke wijziging
van de wet het met een emmertje waterhalen verbood,
mijn gevoel, dat er ondanks haar schijnbare spontaniteit
en zomarisme, de door en door logische uitkomst van was.
en hoe ik ook mijn best deed het mysterie dat mijn allerdiepste
binnenste heette te zijn in leven te houden, door het te voeden met
matige kunst als metaforen, mythen, sproken (ditmaal geen kleintjes)
en andere naïeve mystificaties van het heldere, kleine, tijdelijke belletje
dat ik van naturen was - mezelf - en hoe potsierlijk en wankel ook mijn
pogingen het strompelend vraagteken uit te hangen: plat zou ik tóch
wel gaan, over de zwarte, gedroogde schil van de transparantie.
sinds die klap geeft het innerlijk leven mij telkens opnieuw
dezelfde teleurstelling als mozzarella te verwerken. alsof
het allemaal van jou moet komen. let wel: dit is géén
noodkreet. hier zijn geen teken aan de wand. géén
kwaad woord over waar iedereen van is - was. in
eigeel op je schuur, om vlug weer te vergeten.
© Neeltje van Beveren, 2002