U bent hier

Er groeien spinnen uit mijn buik

De smerige zwarte poten door mijn huid geperforeerd
om gretig te graaien als hongerige haaien
naar de stof om mijn taille gedrapeerd
en in ’t wilde weg te zwaaien.

Durf jij ze te aaien?

Ik wil dat je mij begeert
of het op z’n minst probeert.
Onze lijven weer om elkaar draaien
in een niet zo fraaie dans, samen, in lichterlaaie

heerlijk naaien.

© Iris Mák, 2020