U bent hier

Houtsnede

Hoe mooi was het toen we die nog warme
speeldiertjes tegen je broosheid aanduwden.
Net zoals die veel te kleine autootjes:
gedeukte onschuld. Zoals je lijfje,
te groot voor het bedje van sluitend hout.

Hoe zalig was het toen we rondom onze immer
glazen ogen stonden. Een weg terug zochten
in de geur van verdriet, die door de huiskamer viel.
Zoals jij, toen je de straat ging meten
met die veel te kleine handjes.

Hoe heerlijk was het toen onze stemmen
nog boven je kleertjes hingen, betekenis hadden
opdat je wist dat wij er nog waren: de zorg.
Zoals weemoed, die met een laatste zucht
het dekseltje sluit van een potje dat nimmer past.

© Papaver, 2000