Zwevend, gedragen door de wind, laat ik mij gezwind
Zweven en maar zweven, gedreven om te overleven
Ragfijne draden spannend is het spannend waar geland wordt
De wind die eventjes niet zucht, laat mij, dolend in de lucht
Dan toch fluistert hij, blaast eventjes en zet mij op transport
En kan ik eindelijk beginnen de zijden draden weven
Zodat mijn maaltijd zich kan laten vangen
Gespannen wachtend zal ik zo nog uren blijven hangen
Tot ik eindelijk kan doden om te overleven
Dan trilt mijn kunst, mijn levenswerk, mijn habitat
Een vloek ontschiet mij, rust is voorbij
zo’n mooi plekje heb ik nog nooit gehad
Nu moet ik toch weer vluchten met veel tegenzin
Want hoor die felle gil vol met vrees
Uit de keel van een zenuwpees
Hèèèlp. Een spin
© Adri Smits, 2018