Tijd verlies je terwijl je erop let en toeziet
Hoe het door de gaten je vingers in glipt
De voegen ontzet van onpeilbaar ─ ja totaal ontoeverd gewicht
Gezag bundelt zich in verschrompelde mensen tot het lijf ze te slim
Het hoofd ze te zwaar wordt van openlijk zwijgen
Dit zuiver reumatische weten
Een machtig koor dat de kerken doet dreunen
het overstemt niet de herfst van een enkele boom
Verzaakt zelfs een woord voor zijn boodschap te vinden
Geen horizon strekt zich, niets rolt en niets zakt
De klokken vertikken
zwaluwen delven een nest voor de zomer
Vergeet het verlaat u, verlaat u op God
© Nemo, 2018