In 't tuintje van het huisje in de duinen
daar zit ik nog wel eens met die
ouderwetse novelle van jou
jammermoedig te worden van de
goudgele muurbloemen
die zich om 't witte tuinhek vormden
hier scheen het onheil uit de aarde te
groeien
wat 't schaapje in de wei eveneens om
middernacht liet blaten
stond te vragen waar je bleef
't zeegeruis viel in 't niet
't was achter dit beschutte huisje gaan
liggen
en 't duifje met de zilveren veren dat we
Eva hadden genoemd
zat nu op 't afgeknaagde paaltje je
novelle aan stukken te rijten
en Adam, 't eenpotige duifje was aan 't
loeren
te kijken naar de bedorven hopstruiken
waar nog immer 't gehuurde fietsje
stond te prijken
't ding leek aan 't spinrag te hangen
't had huidhonger, 't had naar vertier
gehunkerd
en ik had 't fietsje afgeranseld in de
hoop dat ik dat stompzinnige novelletje
van jou nog kon lezen
© Cecilia, 2021
