Tussen kobalt
hemelsblauw
en fel verlicht
sneeuwwit
strekt
een palet van kleur
penseelstreken
over een oneindig doek
van bergen
rondom mij
Daar in het dal
staan twee kerkjes
met klokken
die kort na elkaar
van zich laten horen
Daken van huizen
die zich verschuilen
onder dikke pakketten sneeuw en ijs
Tussen blauw en groen
slingert
een brede witte strook
waarlangs kleine stipjes
omlaag kronkelen
Gondels daarentegen
glijden
aan zijden
draden
moeiteloos omhoog
Hun strakgespannen kabels
zacht verend
licht fonkelend
kaatsen
het zonlicht
voort
In de stilte
van de witte winterdag
met slechts een vogeltje nabij
drink ik hete koffie
terwijl ik op je wacht
Ik wacht op jou
voor altijd lief
mijn hele leven lang
Jij bent voor mij het kobaltblauw
en sneeuwwit
tegelijk
Wat je doet
is wie je bent
Waarom je doet
is wat je siert
Jouw hart
is zo oneindig groot
als het berglandschap rondom
© DB, 2018