Struinend door een donker bos
Dwingt mijn schaduw mij naar waar schimmen dansen
Ik ben niet alleen
Spookt door mijn gedachten
En een herinnering maakt zich kenbaar
Ooit genadeloos geketend in een gewapend hart
Maar emotie wordt mij meester
Als ik haar weer voor mij zie staan
De weemoed in haar ogen weerkaatst mijn berouw
En ik wend mijn blik van haar af
Vermoeid
Verslagen
Aan een oude eik die voor mij ligt leg ik mij neer
Daar laat ik mijn geest varen naar herontdekte rust
En mijn schaduw danst daar mee
© Rik van den Heuvel, 2020