Hoe ik de feromonen met mijn tong vergat
te strikken. die zeldzame blik
spoorloos, boven in ivoren torens.
laat mij je vertellen
over eenzaam leven,
eenzamer dan zij die
toezien, over de kwelling van de vlakte.
het dood je
zoals jonggeborenen stil worden
bij een overdaad aan verwaarlozing.
zo stil
dit zintuig. bij gebrek aan onderhoud; stroop het
af, strijk het vlak en vouw het op.
dan is het klaar
voor de hongerwinter in een ladekast.
zo,
het twijfelachtige rijzen begint, aanschouw
jezelf – een bloederig naaktslak (erect dat wel).
verwonder deze abominatie, wees trots,
je leeft! maar blijf paraat,
want de muren zullen in herhaling vallen,
en je stoel zal vechten
voor een stuk fatsoenlijk achterwerk,
net als jij.
© dp, 2019