Wederheel
Ze zeggen dat ik moet houden van mezelf
Maar hoe moet ik dat doen?
Ik kan mezelf wel kussen,
maar nooit op mijn eigen lippen
Dus wordt het nooit een zoen
Ik kan mezelf wel knuffelen
en mezelf in slaap huilen verstopt onder mijn deken
Maar dat voelt zo alleen, leeg en koud
Ik wacht op een teken
Een teken dat ik niet alleen ben
Een teken dat dit de bedoeling is
Een teken dat ik mij niet vergis
Dat er ook voor mij een ware is
Liefde zit in mezelf
De wereld om mij heen is slechts een projectie
Van alles wat ik denk en voel
Van alles wat ik bedoel
Dus als ik liefde voor jou kan voelen
Dan zit die liefde dus ergens in mij
Maar waarom voel ik die liefde dan MET jou?
en nooit als ik alleen ben, onafhankelijk en vrij?
Misschien moet ik filosoferen over mijn dromen
niet als een gemis, maar alsof ze bestaan
Misschien moet ik genieten van de zon
Van haar opkomst en ondergaan
Misschien moet ik stoppen met denken,
genieten van alles wat is.
Misschien moet ik niet willen moeten.
Mezelf verliezen in elk moment.
Maar dat klinkt en voelt allemaal zo eng.
alsof je dan ZELF helemaal niets meer bent.
Jezelf verliezen is helemaal ontvangen,
van dat wat er WEL is.
Als je daar helemaal één mee wordt.
Bestaat er op dat moment geen gemis.
Hier nog een korte samenvatting,
want misschien is dit gedicht allemaal wat veel:
Zoek niet naar je wederhelft, maar wees je weder-heel.